گاهی وقتا پیش میاد که آدم بدون اینکه بدونه و متوجه باشه، دیگران رو می رنجونه.
فکر می کنم این تجربه بد رو همه تون داشته باشید، وقتی که بی خبر از همه جا مثلا وارد خونه یا محل کارتون می شید و با برخورد سرد یا حتی خشم طرف مقابل رو به رو می شید.
این قبیل ناراحتی ها و رنجشها اغلب ناشی از صحبتهاییه که ما روزانه به زبون میاریم، صحبتهایی که زیباترین تعبیر رو امام علی(ع) از اونها دارن اونجا که می فرمایند: « حرف تا وقتی که در دهان است اسیر توست و چون بیرون آمد این تویی که اسیر آنی»!. بله، همون حرفهایی که خیلی وقتها بدون اینکه ضرورتی داشته باشه زده می شن و شاید گوینده شون به تبعات اونها هیچ وقت فکر نکنه.
به هر حال این ناراحتی دیگران هر دلیلی که داشته باشه حقی هست به گردن ما! حقی به نام « حق الناس». همون که خداوند هیچ وقت ازش نمیگذره تا موقعی که صاحب حق رضایت بده. وطبیعیه که برای راضی کردن صاحب حق اول باید بدونیم که کدوم کارمون ناراحتش کرده.
به نظر من بهترین راه فهمیدن این موضوع همونه که تو تعالیم دینیه ما به اون بسیار سفارش شده، فعل پسندیده ای به نام «محاسبه نفس». کاری که اگه هر شب انجام بدیم مطمئنا به خطاهای خودمون در برخورد با دیگران پی می بریم و در نتیجه روز به روز تعدا این خطاها کم میشه تا اینکه روزی به صفر می رسه.
البته ان شاء الله...
